Wat is codependentie?
“De onderlaag van álle vormen van verslaving.”

Codependentie

De laatste vorm van verslavende relaties die ik wil bespreken is codependentie. Eigenlijk heeft codependentie een aparte positie ten opzichte van relatie en liefdesverslaving. Waar relatie en liefdesverslaving duidelijk twee vormen van verslavende relaties zijn (die weliswaar vaak in elkaar overlopen), heeft codependentie een dubbelrol. Enerzijds is het een vorm van een verslavende relatie, verslaafd aan de goedkeuring en bevestiging van andere mensen. Maar anderzijds ligt codependentie een laagje dieper in ons bewustzijn dan relatieverslaving en liefdesverslaving. Naar mijn mening is het de onderlaag van álle vormen van verslaving. Het is eerste reactie, de basis overlevingsstrategie op een onveilige hechting met je ouders of in reactie op ouders die emotioneel onbeschikbaar waren. Vanuit deze laag van codependentie kan vervolgens een (relatie)verslaving op een specifiekere manier tot uiting komen, of niet. Het kan ook zijn dat je enkel codependent symptomen vertoont, maar geen relatie, liefdesverslaving ontwikkelt. In dat geval lijd je enkel aan codependentie en ben je verslaafd aan de goedkeuring van anderen. Om het visueel te maken, zou je codependentie kunnen voorstellen als een hand. De hele hand symboliseert codependentie en de vingers aan de hand de verslavingen die daaruit voortkomen.

Ik zal zo uitgebreid terugkomen op de verschillen en overeenkomsten van de verschillende vormen en zal eerst wat meer vertellen over wat codependentie is.

De letterlijke vertaling van codependentie is ‘mede afhankelijkheid’. Het begrip is ontstaan in de jaren vijftig en werd oorspronkelijk gebruikt als benaming voor partners van alcoholisten en drugsverslaafden (hiervoor wordt nu de term co-verslaving gebruikt). Ze ontdekten dat partners van verslaafden allemaal leken te kampen met sterke gevoelens van schaamte, boosheid, pijn en verdriet. Deze gevoelens stonden in relatie tot de verslaafde die het middelpunt vormde van alle problemen in het gezin. Later ging men echter inzien dat deze gevoelens óók voorkwamen in andere disfunctionele gezinnen en dat deze gevoelens vaak blijven, ook wanneer de verslaafde partner herstelde van zijn verslaving. op het moment dat de verslaafde partner herstelde van actieve verslaving, bleef het gedrag van de partner in stand. Dit gedrag kenmerkte zich door pleasen, overmatig zorgen en verantwoordelijkheden van de ander overnemen terwijl het eigenlijk niet meer nodig was! De problematiek zat dus in de persoon zelf en was geen directe consequentie van de verslaving van de ander maar werd getriggerd door de verslaving van de ander.

De conclusie was dat codependentie een op zichzelf staande aandoening bleek. Een overlevingsstrategie. Vaak bleek dat die partner uit een gezin kwam waar verslaving of emotionele onbeschikbaarheid aan ten grondslag lagen waardoor er wel een gevoeligheid voor codependentie latent aanwezig was maar een trigger van buitenaf nodig was (de verslaafde of hulpbehoevende partner) om het gedrag tot uiting te kunnen laten komen. Zelf hanteer ik als definitie van codependentie dat het een trance is waarin je de wensen en behoeftes van een ander belangrijker maakt dan die van jezelf. Codependentie is ‘automatische piloot’ gedrag waar je zelf geen macht over hebt. Je ervaart machteloosheid als je handelt vanuit de trance van codependentie en vaak kom je er pas achter dat je vanuit die trance hebt gehandeld, wanneer het al is gebeurd. Als je toch weer ‘ja’ hebt gezegd, terwijl je ‘nee’ bedoelde. of als je toch weer iets voor iemand hebt gedaan uit schuldgevoel. Als je in de trance raakt waarin je de wensen en behoeftes van een ander belangrijker maakt dan de behoeftes en wensen van jezelf, onderneem je niet meer met je volle verstand een actie. Je handelt vanuit het zogenaamde kind bewustzijn waardoor je niet meer vanuit je volwassen bewustzijn kunt reageren. Codependent gedrag is niet altijd gerelateerd aan liefdesrelaties maar kan zich ook manifesteren in de ouder kind relatie, op de werkvloer of in vriendschappen.

Kenmerken en symptomen van codependentie

Codependentie heeft een aantal kenmerken en symptomen die typerend zijn, Pia Mellody, een Amerikaanse autoriteit op het gebied van codependentie, verdeelt deze symptomen onder in primaire en secundaire symptomen. De primaire symptomen van codependentie tasten de relatie met het zelf aan terwijl de secundaire symptomen ontstaan uit de primaire symptomen en de relatie tussen jou en anderen beschadigen.

Wat zijn de primaire kenmerken?

De primaire kenmerken die dus de relatie met jezelf aantasten zijn dat:

  • Je moeite hebt met een gezond gevoel van eigenwaarde;
  • Je moeite hebt met grenzen stellen;
  • Je emotioneel bewustzijn beschadigd is;
  • Je het moeilijk vindt om je te uiten op een beheerste manier;
  • Je behoeften en wensen ondergeschikt maakt aan die van de ander;

Uit deze primaire kenmerken, vloeien secundaire kenmerken voort die je relatie met anderen aantast, namelijk dat:

  • Je negatieve controle uitoefent op anderen, of dat je je door anderen laat controleren;
  • Je rancune en wrok koestert;
  • Je spiritualiteit beschadigd is;
  • Je verslavingen en ander compulsief (dwangmatig) gedrag vertoont;
  • Je problemen met intimiteit hebt, het geven en ontvangen is uit balans.
Binding
codependentie

Automatisch piloot gedrag waarin je de wensen en behoeften van de ander belangrijk maakt dan die van je zelf

Codependentie is aangeleerd gedrag en dus ook weer af te leren.

traumabinding
favicon

Klanttevredenheid

Verbinding met mijn moeder

Na vier maanden in het jaartraject bij Claudia en een bijzondere week op Ibiza, merk ik dat ik liever voor mezelf ben geworden. En het mooie is dat mijn omgeving mee verandert. Gister heb ik voor het eerst open met mijn moeder gepraat over vroeger. Ze vroeg me hoe ik beschadigd ben in mijn jeugd en zei dat ze erover wilde praten omdat ze geen idee had hoe en rond liep met het idee dat ze zich schuldig zou moeten voelen. Ik vond het heel moeilijk om het te benoemen en was bang voor een afwijzende reactie, ontkenning of boosheid. Maar ik heb open gepraat en gezegd dat ik als kind in de rol van haar partner terecht ben gekomen. Ik werd haar steun en toeverlaat en zij deelde al haar problemen met mij. Mijn moeder is zelf erg beschadigd in haar jeugd doordat zij een manisch depressieve moeder had en emotioneel en fysiek is mishandeld. Mijn vader dronk en was emotioneel niet beschikbaar voor haar. Er was altijd (de dreiging van) ruzie over zijn drankgebruik. Haar hele huwelijk was ze ongelukkig en als kind wilde ik maar één ding: mijn moeder blij maken en troosten en helpen. Mijn moeder wantrouwt anderen en kon vroeger geen aansluiting vinden bij andere volwassenen. Dus ze vond wat ze nodig had bij mij. Het mooie is dat ze gisteren open stond voor wat ik te zeggen had, al was het moeilijk voor haar om te horen. Ze zei hoe speciaal onze band altijd geweest is voor haar, maar ziet nu in dat het niet passend was bij mijn leeftijd en begrijpt nu ook waarom ik mezelf in het contact met anderen verlies. Ze is blij dat het beter met me gaat en dat ik grenzen stel nu. Voor mij was dit zo fijn. Na al het innerlijk kind-werk had ik geen bevestiging of erkenning meer nodig van mijn moeder. En volledig onverwacht, kreeg ik die nu toch. Wat een cadeau. Voor het eerst in jaren voelde ik me weer verbonden met mijn moeder. Een mooi gesprek vanuit liefde, zonder verwijten, zonder verdedigen, gewoon begrip over en weer. En zij vertelde ook dat ze zoveel niet geleerd heeft in haar jeugd en dat nu met terugwerkende kracht inziet. Bij mij viel een stuk angst weg. Mezelf eerlijk uitspreken is nieuw voor me, maar wat doet het me goed. Dank je wel Claudia Krumme en iedereen hier voor de lessen die ik leer. En ik weet dat dit nog maar het begin is, er wacht nog zoveel moois! Liefs, Sabine

Hennie

Eindelijk een duidelijk en compleet boek, ik las het in één ruk uit en heb nog noot zoveel aantekeningen gemaakt. Herkenning, erkenning, veel aha's en ook confrontatie. Claudia, je noemt de dingen gewoon zoals ze zijn en neemt geen blad voor de mond. Dankzij dit boek heb ik eindelijk inzicht gekregen in mijn relaties en ben ik dit intussen verder aan het uitspitten bij een psychologe. Dankjewel! Groetjes, Hennie

Sylvia

April ’23 ben ik aan het traject bij Claudia begonnen. Ik was op dat moment met mijzelf op een dieptepunt gekomen, veroorzaakt door de scheiding van de vader van mijn kinderen. Ik was mijzelf volledig kwijt, ik wist niet meer wie ik was. Door maandelijks 1:1 gesprekken met Claudia te voeren, kwam ik er steeds meer achter dat ik een pleaser was, dat ik mijn grenzen niet durfde aan te geven en dat ik mijzelf nooit op nummer 1 heb gezet en dat was allemaal te herleiden naar mijn jeugd. Door de technieken om met je innerlijke kind aan de slag te gaan ben ik mij steeds bewuster geworden van de kindpijnen en door telkens, als de pijn opspeelt, met haar te gaan zitten en haar te koesteren en tegen haar te zeggen dat je de pijn herkent en erkent, ben ik steeds meer van mijzelf gaan houden en sta nu veel sterker en stabieler in het leven. Ik heb ook gedurende dat jaar, een aantal keren transformational breathing gedaan en ter afsluiting een volle retreat week op ibiza gedaan. Transformational breathing is voor mij heel helend geweest, je wordt door de breathing op plekken gebracht waar je geen weet van hebt maar die wel naar de oppervlakte worden gebracht en vandaaruit kan je je pijnstukken helen Uiteindelijk zie ik mijn reis als van een gebroken vogeltje weer terug bij mijzelf, veel zelfverzekerder en met volle overtuiging weer de glans van het leven zie. Ik wil Claudia en haar team heel erg bedanken voor alle tools die zij inzetten om je weer terug bij jezelf te brengen.

Opleiding van leed naar liefde

Het is een heerlijke opleiding, Claudia! Ik ben erg blij dat ik er bij ben. Marian is een fantastische trainster. De locatie is gezellig, de sfeer is top en het eten heel lekker ?  Fijn ook dat jij er ook bij bent, Claudia, om af en toe een bruggetje te leggen. Warme groet, Els

‘ Ervaring event ‘

Mooi event voelde vooral liefde. De adem sessie was super waardevol. Het was een hele fijne dag. Groetjes, Peter

Heel fijn om op mijn eigen plek te staan

De familieopstelling voor mij was heel bijzonder. Mooi om van een 'afstand' te kunnen kijken wat er gebeurd binnen het gezin, waar ik uitkom. Het heeft me bevestigd, wat ik al vermoedde, nl dat ik sowieso niet op mijn plek sta. De laatste maanden kwam bij mij al meer de vraag op, of ik mijn leven wel leef. Voel me al wekenlang leeg en heb geen energie. Een beetje burn out achtige klachten. Dit kwam ook naar voren in de familieopstelling; dat ik voor mijn ouders en mijn broer heb gezorgd en dus niet voor mijzelf. De verwarring, verstrikking en symbiose binnen mijn familie (werk ook samen met mijn broer, wat het er in dit opzicht niet makkelijker op maakt). Hierdoor heb ik mijn behoefte om gezien te worden, het gat op te vullen etc buiten mijzelf gezocht, wat maakte dat ik op niet beschikbare mannen viel/val, mijn codependentie. Het was heel fijn te voelen hoe het is op mijn eigen plek te staan. Het is wel een beetje hoe nu verder... wat moet ik doen, of juist wel niet doen. Mijn leven lang heb ik dit zo gedaan en het is niet makkelijk dit te turnen. Dus voel nog wel enigszins verwarring. En dacht dat ik mijn codependent gedrag / verlatingsangst wel enigszins opgelost had, maar dat blijkt dus toch van niet. Als ik me verbonden voel met iemand, heb ik veelal de neiging me te versmelten met diegene. Voel wel steeds meer een soort split tussen de behoeftes van mijn kleine meisje en van mij als volwassen vrouw. Ook dit werd deze dag bevestigd, omdat ik uit de familie verstrikking wil. De ademsessie aansluitend was ook heel bijzonder en rustgevend. Heel mooi om de dag zo af te sluiten. Ik kijk dus echt terug op een hele fijne en bijzondere dag. Een soort nieuw begin, nu te gaan zorgen voor mijzelf! Alleen vraag ik mezelf nog wel af, hoe? Want ik heb nooit geleerd om voor mezelf te zorgen...

René van Drimmelen

Je boek is zo goed! Ik had nooit gedacht dat ik zo helder mijn eigen aandeel in de problemen zou kunnen zien en daar dan ook nog mee aan het werk zou gaan. Het is zo mooi om te merken dat je het zelf allemaal doorleefd hebt. Dat maakt de kracht van het boek nog sterker. Je weet heel goed waar je het over hebt. Dat ademt door het hele boek heen en maakt de inhoud ook zo geloofwaardig. Groetjes, René van Drimmelen

Dankbaar

Nadat ik een aantal sessies ‘Innerlijk Kindwerk’ heb gedaan bij Claudia besloot ik over te stappen naar de ademsessies. Ik heb een leven lang te maken gehad met dysfunctionaliteit in het gezin waar ik uit kom hetgeen pas echt manifest werd toen mijn ex en ik na 20 jaar uit elkaar gingen en hij mij beschuldigde van een persoonlijkheidsstoornis. Hij had zelf een fiks drankprobleem. Overigens is hij inmiddels reeds 7 jaar succesvol van de drank af en staan wij op harmonische voet met elkaar. Een stoornis had ik (ook beoordeeld door mijn psychologe) niet. Issues vanuit mijn eigen jeugd wel degelijk. Mede dankzij Claudia heb ik een grote doorbraak daar in kunnen maken vooral nadat ik een paar EMDR sessies heb gedaan. Hier in heb ik met name negatieve emoties rondom mijn moeder en broer kunnen verzachten en loslaten. Er was sprake van zowel emotioneel- als af en toe fysiek geweld (dat laatste door mijn broer). Door het verzachten en loslaten heb ik zaken die ik levenslang met me mee heb gedragen en die mijn zelfbeeld behoorlijk negatief beïnvloed hebben daar kunnen neerleggen waar ze horen; niet meer op mijn bordje en ben vervolgens nu in staat om ruimte te maken voor diepere werkelijke compassie zonder mezelf langer geweld aan te doen en me verantwoordelijk te voelen voor de dysfunctionaliteit van de ander. Ik ervaar Claudia als een enorm liefdevolle persoon die een zeer groot talent heeft om anderen met hoofd en hart op professionele wijze te helpen. Ik zie haar als iemand die zich volledig vanuit eigen levenservaring en – wijsheid, gecombineerd met professionele opleidingen heeft ontwikkeld tot de prachtige talentvolle liefdevolle therapeute die zij is. Ik raad haar aan een ieder aan die op liefdevolle doch duidelijke wijze dingen in zichzelf wil aangaan en opruimen! Liefs, Louise

Me & Anorexia

The first sign of Anorexia appeared for me when I just turned fifteen, in October 2014. Time had passed and I had grown increasingly anxious and unhappy about all the changes occurring in my body due to adolescence. On the outside, I seemed to be totally fine according to my surroundings, but in front of the mirror the reflection appearing made me feel unhappy, no matter what other people would tell me; I felt fat. Since a very young age I had been very active doing sports and I had recently discovered a true passion for long distance running. Being physically active, I knew that there was no risk for me to have any weight problems, but still my complex grew increasingly more important and it was taking over my life. Too many changes were occurring at the same time, more and more, I started to question my appearance and how I would look after this metamorphosis. Being constantly surrounded by Medias telling us how we should look and how we shouldn’t, I felt scared not to be good enough and to be rejected. I decided that there was no other solution than to control those changes. Since the beginning I only had very good intentions, deciding to make sure that I ate very healthily. But I gradually got lost in confusion and I started to eat less and less. I became literally scared of food, scared that the moment it would enter my mouth it would make me blow like a balloon. Mealtime became an enemy for me, and controlling what I was going to eat became the only reason for me to get up in the morning. Every day I drew back into my world of isolation, in which I was all alone with a little voice telling me what I was allowed to eat or not. This little terrorist had taken power over me. I was getting more and more tired, sometimes I even felt dizzy and my performance in running was not improving either. This upset me a lot but I couldn’t eat, the terrorist said no. I didn’t possibly understand why I felt so sad and absent-minded now that I had that control. I wasn’t being myself and although I tried, I couldn’t hide it. My mother slowly realized that my way of eating had changed and that it wasn’t at all suitable for the amount of sport I was doing. She tempted to warn me but I did not want to listen. I felt harassed and I was scared she would take away from me this control I was holding on so tight. Time passed and I had already lost three kilos, when I got a serious stomach flew which made me loose five additional kilos. At that time my mother seriously banged at my door and woke me up, in a rather harsh and straight forward manner. But miraculously that’s how she brought me back to reality and made me take my first step to recovery. I was scared to let go of the control the terrorist was offering me but somehow, I knew deep down, that I had to trust my mother. In addition, the new reflection in the mirror told me that this was not how I truly wanted to be. I was battling my way out of the grasps of my terrorist, admitting my disease and determined to get help. After staying a few days in Hospital, to make sure that I was in good conditions, with the entire support of my school, my friends and my family, I started taking regularly part in supervised groups in wish I was able to share my situation with other people having similar problems. By this mean I was able to learn more myself about what was happening to me, and realized most importantly, that I wasn’t alone. I tried to stay as open as possible about my terrorist because I was aware that isolation was a true danger. I wasn’t yet stronger than him and he could easily make me fall down the stairs again. I knew that staying honest and talking about it would be a security against forgetfulness. Anorexia is in fact, a disease which puts you in constant denial and the best way to act against it, primarily, is to stay honest to yourself and others. This is what saved me from never setting free from the lie I lived in. With the help of a nutritionist, I learnt to overcome my fear of food and I slowly started to enjoy it again. She gave me enough information to get back to a healthy weight again, but still, the unrealistic fear of getting fat was still anchored deep down in me. I then met Claudia Krumme who worked with me at a psychological level to help me overcome my fears. I gradually became more aware that the little voice commanding me was in fact Anorexia. I became stronger than the terrorist, and I finally was able to tell him off. I started to work on myself, trying to understand the roots of my disease. Through Mrs. Krumme’s process of working, involving the analysis of feelings of the individual, I finally learnt one essential thing. I realized that all the love of the world would not be enough to make me happy, until I would start accepting and loving myself first. People believing in me wouldn’t bring me faith until I would start to believe in myself. I realized that finally I was entirely alone, no one could make me decide to make me gain weight or change my state of mind apart from myself. I was the pill who could cure the illness. That was as far as my surroundings could lead me. I had to trust myself, have the courage to let go of my fears and make my steps, even if the road would be long and hard. Soon enough I decided that I had to use the same intense determination with which I had come down this sinister hole, to come back up again. I personally have to say that having clear goals helped me a lot. I want to lead a healthy life, and I want to take my passion for running further. In hard times, I remind myself those goals and they bring me hope and keep me going. Now waking up in the mornings, I feel I am growing stronger, daring, little by little, to let go from all my fears. I acknowledge the fact that I haven’t yet reached the end of the path of my recovery. The biggest part of it is yet to come: accepting myself just as I am. This step is indisputably one that each human being has to take, in order to survive throughout the life he has been given. I can see a very positive prospect in the course of my experience with Anorexia; my personal issues becoming so dominant over my existence at a rather young age, I realized that life has already given me a chance to learn the skill of acceptance of oneself, a skill which most of the people only attain towards the middle of their lives. Similarly, life has given me the opportunity to aquire serenity, tolerance, confidence and trust in myself, a challenge that I am willing to take. It wants me now, to let my mind come to peace with my body, a body with which I am destined to live with until the very last day. As to this day, I learnt not to suppress it. On the contrary, I am aware that throughout my life, in difficult time involving stress, anxiousness and doubt, he will be there to hunt me again telling me I am not good enough whatever I do. In those hard times, I manage to detect this terrorist, I analyze what he tells me but most importantly I do NOT listen to him. I give myself the choice of not giving it any importance and that is precisely what makes my strength. The healthy part of me has taken back the lead. I realized that Health, Happiness and my passion for running are much more important to me than the vicious quest of being the skinniest possible. I am thankful for all the support I am given and I consider myself unbelievably lucky to be supported by such caring people. I want to thank my family, the school staff for their amazing support, and Claudia Krumme for her help and guidance. But I am particularly grateful to my mother who since the first day was determined to help me defeat my little terrorist.

Simone

Mijn gevoel durven voelen en van mezelf gaan houden is me gelukt! De welbekende “ui”. De lagen die mij hebben weerhouden te ervaren waar mijn ware ik eigenlijk zit. Door te voelen, stil te staan, gevoelens toe te laten en deze te accepteren is de de ui zich langzamerhand van zelf gaan afpellen. Ik heb steeds meer begrip en inzicht gekregen in de gevoelens van mijn innerlijk kind en mijn volwassen ik. Dat wanneer er een trigger is, ik vanuit mijn kindpijn reageer en heel bewust de pijn mag doorvoelen van het kleine meisje in mij. Door contact te maken met haar, door haar serieus te nemen en het vervolgens vanuit een.volwassenen te ondersteunen heeft mij enorm geholpen door de pijn heen te komen. De 5 stappen methode die Claudia zo mooi beschrijft is de kern van dit werk. Het voelt zo veilig en vertrouwd om begeleid te worden door iemand die zelf weet waar het om gaat maar je er met zoveel liefde doorheen helpt, het verzacht een hele hoop. Er is geen druk, niks is goed of fout. Claudia weet precies tot je kern te komen. Zij ziet in waar de strategieën zich voordoen en weet je er op een liefdevolle manier mee te confronteren. En dat is nodig om je bewust te worden en er aan te werken.