Kunnen wij je helpen met een gratis inzichtsessie?
Zie het als jouw eerste stap naar zelfliefde.

Aanmelden voor een gratis inzichtsessie met een van onze coaches

Klanttevredenheid

Jessica van Dijk

Dinsdag heb ik een familieopstelling gedaan. Ik wist niet wat ik moest verwachten dus ben er eigenlijk blanco ingegaan. Maar wow! Wat ben ik blij dat ik meegedaan heb! Het is niet uit te leggen, het is iets magisch, alles wat je voelt en ziet. Doordat ik het voor me zag ben ik weer wat wijzer geworden in mijn proces. Het was een mooie middag met mooie mensen. Ben echt heel dankbaar!

Me & Anorexia

The first sign of Anorexia appeared for me when I just turned fifteen, in October 2014. Time had passed and I had grown increasingly anxious and unhappy about all the changes occurring in my body due to adolescence. On the outside, I seemed to be totally fine according to my surroundings, but in front of the mirror the reflection appearing made me feel unhappy, no matter what other people would tell me; I felt fat. Since a very young age I had been very active doing sports and I had recently discovered a true passion for long distance running. Being physically active, I knew that there was no risk for me to have any weight problems, but still my complex grew increasingly more important and it was taking over my life. Too many changes were occurring at the same time, more and more, I started to question my appearance and how I would look after this metamorphosis. Being constantly surrounded by Medias telling us how we should look and how we shouldn’t, I felt scared not to be good enough and to be rejected. I decided that there was no other solution than to control those changes. Since the beginning I only had very good intentions, deciding to make sure that I ate very healthily. But I gradually got lost in confusion and I started to eat less and less. I became literally scared of food, scared that the moment it would enter my mouth it would make me blow like a balloon. Mealtime became an enemy for me, and controlling what I was going to eat became the only reason for me to get up in the morning. Every day I drew back into my world of isolation, in which I was all alone with a little voice telling me what I was allowed to eat or not. This little terrorist had taken power over me. I was getting more and more tired, sometimes I even felt dizzy and my performance in running was not improving either. This upset me a lot but I couldn’t eat, the terrorist said no. I didn’t possibly understand why I felt so sad and absent-minded now that I had that control. I wasn’t being myself and although I tried, I couldn’t hide it. My mother slowly realized that my way of eating had changed and that it wasn’t at all suitable for the amount of sport I was doing. She tempted to warn me but I did not want to listen. I felt harassed and I was scared she would take away from me this control I was holding on so tight. Time passed and I had already lost three kilos, when I got a serious stomach flew which made me loose five additional kilos. At that time my mother seriously banged at my door and woke me up, in a rather harsh and straight forward manner. But miraculously that’s how she brought me back to reality and made me take my first step to recovery. I was scared to let go of the control the terrorist was offering me but somehow, I knew deep down, that I had to trust my mother. In addition, the new reflection in the mirror told me that this was not how I truly wanted to be. I was battling my way out of the grasps of my terrorist, admitting my disease and determined to get help. After staying a few days in Hospital, to make sure that I was in good conditions, with the entire support of my school, my friends and my family, I started taking regularly part in supervised groups in wish I was able to share my situation with other people having similar problems. By this mean I was able to learn more myself about what was happening to me, and realized most importantly, that I wasn’t alone. I tried to stay as open as possible about my terrorist because I was aware that isolation was a true danger. I wasn’t yet stronger than him and he could easily make me fall down the stairs again. I knew that staying honest and talking about it would be a security against forgetfulness. Anorexia is in fact, a disease which puts you in constant denial and the best way to act against it, primarily, is to stay honest to yourself and others. This is what saved me from never setting free from the lie I lived in. With the help of a nutritionist, I learnt to overcome my fear of food and I slowly started to enjoy it again. She gave me enough information to get back to a healthy weight again, but still, the unrealistic fear of getting fat was still anchored deep down in me. I then met Claudia Krumme who worked with me at a psychological level to help me overcome my fears. I gradually became more aware that the little voice commanding me was in fact Anorexia. I became stronger than the terrorist, and I finally was able to tell him off. I started to work on myself, trying to understand the roots of my disease. Through Mrs. Krumme’s process of working, involving the analysis of feelings of the individual, I finally learnt one essential thing. I realized that all the love of the world would not be enough to make me happy, until I would start accepting and loving myself first. People believing in me wouldn’t bring me faith until I would start to believe in myself. I realized that finally I was entirely alone, no one could make me decide to make me gain weight or change my state of mind apart from myself. I was the pill who could cure the illness. That was as far as my surroundings could lead me. I had to trust myself, have the courage to let go of my fears and make my steps, even if the road would be long and hard. Soon enough I decided that I had to use the same intense determination with which I had come down this sinister hole, to come back up again. I personally have to say that having clear goals helped me a lot. I want to lead a healthy life, and I want to take my passion for running further. In hard times, I remind myself those goals and they bring me hope and keep me going. Now waking up in the mornings, I feel I am growing stronger, daring, little by little, to let go from all my fears. I acknowledge the fact that I haven’t yet reached the end of the path of my recovery. The biggest part of it is yet to come: accepting myself just as I am. This step is indisputably one that each human being has to take, in order to survive throughout the life he has been given. I can see a very positive prospect in the course of my experience with Anorexia; my personal issues becoming so dominant over my existence at a rather young age, I realized that life has already given me a chance to learn the skill of acceptance of oneself, a skill which most of the people only attain towards the middle of their lives. Similarly, life has given me the opportunity to aquire serenity, tolerance, confidence and trust in myself, a challenge that I am willing to take. It wants me now, to let my mind come to peace with my body, a body with which I am destined to live with until the very last day. As to this day, I learnt not to suppress it. On the contrary, I am aware that throughout my life, in difficult time involving stress, anxiousness and doubt, he will be there to hunt me again telling me I am not good enough whatever I do. In those hard times, I manage to detect this terrorist, I analyze what he tells me but most importantly I do NOT listen to him. I give myself the choice of not giving it any importance and that is precisely what makes my strength. The healthy part of me has taken back the lead. I realized that Health, Happiness and my passion for running are much more important to me than the vicious quest of being the skinniest possible. I am thankful for all the support I am given and I consider myself unbelievably lucky to be supported by such caring people. I want to thank my family, the school staff for their amazing support, and Claudia Krumme for her help and guidance. But I am particularly grateful to my mother who since the first day was determined to help me defeat my little terrorist.

‘ Ervaring event ‘

Wat een mooie dag. De innerlijk kind opdracht vond ik heel mooi. Ik voelde een hele warme band. Xxx Josefien

René van Drimmelen

Je boek is zo goed! Ik had nooit gedacht dat ik zo helder mijn eigen aandeel in de problemen zou kunnen zien en daar dan ook nog mee aan het werk zou gaan. Het is zo mooi om te merken dat je het zelf allemaal doorleefd hebt. Dat maakt de kracht van het boek nog sterker. Je weet heel goed waar je het over hebt. Dat ademt door het hele boek heen en maakt de inhoud ook zo geloofwaardig. Groetjes, René van Drimmelen

Ik ben het leven steeds meer gaan omarmen

Ondanks het feit dat ik de workshop al eens gedaan heb, merk ik dat ik toch wel zenuwachtig ben als ik me die ochtend klaarmaak om naar Diemen te gaan. Dit gevoel word nog sterker als ik op het station Rotterdam erachter kom dat de Fyra weer eens niet rijdt…wat betekent dat ik te laat ga komen..(mijn grote angst). Met ademhalingsoefeningen om rustig te blijven en de gedachte dat “dit precies zo moet zijn om te leren mijn controle los te laten” (Byron Katie) probeer ik dit gevoel te doorstaan, maar koop toch een pakje shag om de spanning te proberen te verminderen… Aangekomen bij Claudia, waar ik al 2,5 jaar werk aan mijn codependentie, relatieverslaving en verslaving aan middelen, word ik dan ietsje rustiger als ik het groepje binnenstap wat zich inmiddels voorgesteld heeft; een mooie groep van 5 vrouwen van 16 tot 57 jaar met verschillende insteek, maar veel overeenkomsten. Ik merk dat het bespreken van de theorie op veel punten weer heel vernieuwend is, nog steeds van toepassing, maar wel dat het accent verschoven is naar andere gebieden. Dingen die voor mij nu belangrijk zijn heb ik als volgt genoteerd; * Ik wil mijn realiteit uiten op een beheersbare evenwichtige manier, wensen en behoeften rechtstreeks uitspreken * Ik wil mezelf niet hulpeloos voordoen als vorm van controle * Ik wil evenwicht tussen verbinding en autonomie. Grensoverschrijdend gedrag verminderen, zoals dingen voor een ander doen, schreeuwen als het niet gaat zoals ik wil Controlegedrag komt voort uit oude pijn eronder willen houden. Wat confronterend is het nog steeds! Ik dacht dat ik al een heel eind was, en dat is ook zo , maar straf mezelf nog wel eens dat ik niet perfect ben. Hierdoor ontstaan dan zoals ik nu inmiddels geleerd heb paniekaanvallen in de vorm van misselijkheid en duizeligheid, schuldgevoelens, afreageren op anderen. Na het bespreken van de theorie gaan we opdrachten invullen. Opdracht 5 gaat over beschadigde intimiteit. Ik kom tot de conclusie dat ik op alle gebieden (lichaam, gevoelens, gedachten, gedragingen) mezelf inhoudt uit schaamte. (achterliggende overtuigingen zijn; aardig gevonden worden, bang zijn niet goed genoeg te zijn, sociaal/maatschappelijk aanvaardbaar gedrag vertonen, Ik ben het niet waard) waardoor ik afstand neem, me anders voordoe en me ook wel provocerend kan gedragen of hulpeloos. Gelukkig merk ik ook op dat ik in de 2,5 jaar dat ik bij CCC aan het werken ben aan mezelf (na 28 jaar werken in de hulpverlening, diverse relaties met verslaafde mannen en zelf ook verslavingsgedrag) met hulp van transformational breathing, de helende reis, hypnotherapie en mindfulness al veel meer van mezelf ben gaan houden en dat ik mezelf hierdoor steeds beter durf te laten zien aan anderen, waardoor ik openheid en verbinding terugkrijg. Ik mag van mezelf noteren dat ik mezelf accepteer met al mijn tekortkomingen, deze uit naar mijn omgeving en hierdoor liefde en respect terug ontvang. Na een heerlijke lunch buiten, gaan we verder met bespreken. Omdat de groep zo veilig voelt, is er een fijne sfeer van delen, vanuit herkenning en begrip en kwetsbaarheid durven tonen. Ik word emotioneel als we gaan bespreken hoe we negatieve controle uitoefenen op anderen, als ik bemerk dat ik dit patroon ook op mijn kinderen toepas. Het is toch fijn te merken dat ik dit mag voelen en dat ik hierin ondersteuning krijg om daarna zelf verantwoordelijkheid te nemen omdat ik bewuster word! De dag vliegt voorbij en na de therapeutische groep nemen we alweer afscheid van elkaar. Wat een krachtige vrouwen om op deze manier bewust te worden en dit proces aan durven gaan! Ik ben trots en dankbaar dit te mogen doen voor mezelf en voor mijn kinderen. Ik kan het echt iedereen aanraden die worstelt met het leven, op wat voor manier dan ook. Ik ben het leven steeds meer gaan omarmen met alles wat zich aandient en val wel terug in oude patronen, maar herken ze steeds beter en verwelkom ze als een mogelijkheid mijn les verder te leren! Deze les dient zich al meteen weer aan als blijkt dat de Fyra op de terugweg WEER niet rijdt… Even heb ik de neiging weer heel boos te worden, voel in mijn lijf wat er gebeurd met me en haal dan adem om het los te laten…. Claudia, Ik kijk uit naar mijn volgende lessen! Sophia

Heilzame ervaring

Alhoewel de ruimte waarin ik de groep deed prettig was vond ik haar ook tamelijk klein.Ik hoor dat er een grotere ruimte gaat komen. Ik heb het contact met de begeleiders als héél waardevol ervaren.Lieve mensen die ook over zich zelf en hun moeilijkheden vertelden.Het lichaamswerk en de mooie geleide meditaties waren heilzaam en gingen diep en de muziek die afgespeeld werd speelde ook een belangrijke rol.Ik voelde mij veilig en kwam mijn oude patronen en pijn tegen en kon die delen in de groepsgesprekken en uiten tijdens het lichaamswerk in een veilige en liefdevolle omgeving. Ook de sessie die ik één maal per week had na de groep hebben mij verder geholpen en zijn nu afgesloten.Alles bij elkaar een héél mooie en heilzame ervaring, zodat ik nu verder kan met mijn leven.                                                                                      Sandra

Remco

Wat was je grootste pijn/probleem toen je bij me kwam? Overlevingsstrategieën die mijn liefdespad bemoeilijken. Wat is je belangrijkste inzicht/proces dat je hebt doorgemaakt? Meerdere maar zeker mezelf herontdekken en vanuit zelfliefde in verbinding staan met mijzelf en anderen. Wat was het meest waardevol en zie je echt als resultaat van het traject dat ik je aangeboden heb? De gehele opbouw van de 6 dagen geven zoveel inzichten en die kan ik niet los zien van elkaar. Alle thema's die we hebben aangeraakt dragen bij aan een diepere verbinding met mijzelf. Waarom zou je een ander aanraden om vooral met mij te gaan werken? Lieve Claudia, ik wil je nogmaals enorm danken voor de mooie life changing ademsessies, de vele inzichten, de veilige plek die je biedt en al jouw voelbare liefde. Ook de begeleiding van jouw team was zo fijn en professioneel en "echt" dankjewel. Liefs Remco

Nooit eerder bij de kern gekomen

Blij met Claudia's Care Center! Voorheen al meerdere psychologen bezocht toch op de een of andere manier nooit bij de kern gekomen. De methode van Claudia heeft me stapje voor stapje laten inzien waar mijn overlevingsstrategieën zitten en hoe mijn brein werkt in een relatie. De valse hoop, mijn te groot aanpassingsvermogen, het romantiseren zorgde er voor dat ik niet gelukkig kon zijn in een relatie! Het opnieuw leren voelen en het gevoel ook toelaten, zonder vluchtgedrag heeft me terug naar mijn eigen ik gebracht. Ik ben innerlijk een rijker mens geworden! Na anderhalf jaar therapie voel ik me een compleet ander mens, inmiddels al heel wat handvatten meegekregen om met mijn jeugdtrauma om te gaan en sterker in het leven te staan. Echt blij met Claudia's Care Center!   Anoniem

Bevrijd van een destructieve relatie

Ik ben bij Claudia terecht gekomen door een slechte relatie en daardoor drankmisbruik. Door haar aanpak en later het ademhalen kwam ik tot rust en ben ik uit de relatie gestapt. Het kwartje viel door haar verhaal over de rijdende trein. Regelmatig doe ik nog ademhalingsessies bij haar en zowel Claudia als haar mede coaches en trainers zijn top en geven je een gevoel van veiligheid waarbij je alles met een gerust hart kan toelaten. Sta nu ook een tijdje droog en dat voelt goed. Kortom bij Claudia zit je meer dan goed.

Simone

Mijn gevoel durven voelen en van mezelf gaan houden is me gelukt! De welbekende “ui”. De lagen die mij hebben weerhouden te ervaren waar mijn ware ik eigenlijk zit. Door te voelen, stil te staan, gevoelens toe te laten en deze te accepteren is de de ui zich langzamerhand van zelf gaan afpellen. Ik heb steeds meer begrip en inzicht gekregen in de gevoelens van mijn innerlijk kind en mijn volwassen ik. Dat wanneer er een trigger is, ik vanuit mijn kindpijn reageer en heel bewust de pijn mag doorvoelen van het kleine meisje in mij. Door contact te maken met haar, door haar serieus te nemen en het vervolgens vanuit een.volwassenen te ondersteunen heeft mij enorm geholpen door de pijn heen te komen. De 5 stappen methode die Claudia zo mooi beschrijft is de kern van dit werk. Het voelt zo veilig en vertrouwd om begeleid te worden door iemand die zelf weet waar het om gaat maar je er met zoveel liefde doorheen helpt, het verzacht een hele hoop. Er is geen druk, niks is goed of fout. Claudia weet precies tot je kern te komen. Zij ziet in waar de strategieën zich voordoen en weet je er op een liefdevolle manier mee te confronteren. En dat is nodig om je bewust te worden en er aan te werken.