Wat is narcistisch misbruik?
“Narcisten veranderen niet van gezicht,
ze veranderen alleen van slachtoffer.”

Narcistisch misbruik

Lukt het niet om na je scheiding de draad van het leven weer op te pakken? Ben je bang dat er iets mis is met jou? Pieker je constant over je ex? Blijf je extreem boos? Of voel je niets meer? Ben je ‘jezelf’ kwijt? En scoort jouw ex hoog op narcistische kenmerken? Dan kan het zijn dat je lijdt aan de gevolgen van narcistisch misbruik: een specifieke vorm van langdurig emotioneel misbruik met post-traumatische stressstoornis als gevolg. Doordat liefdevol gedrag en misbruik elkaar afwisselen, ontstaat een traumaband: een sterke band tussen dader en slachtoffer, beter bekend als het Stockholmsyndroom. Het doorbreken van deze band is noodzakelijk voor herstel. Daarvoor is het nodig te beseffen dat je misbruik voor liefde hebt aangezien.

De kans op narcistisch misbruik is extra groot als je last hebt van codependentie. Waarom? Eenvoudigweg omdat een codependent en een narcist elkaar goed aanvullen. De een – de codependent – wil geven en helpen en maakt de ander belangrijker dan zichzelf. De ander – de narcist – zet zichzelf centraal en ontvangt en bepaalt het liefst. Een perfecte match zou je denken. Maar nee. Deze relatie heeft geen happy end, integendeel: het is een format voor emotioneel misbruik.

In het begin lijkt alles rozengeur en maneschijn. Alles kan, alles mag en jullie zijn één. De narcist vindt alles leuk wat jij leuk vindt en begrijpt je helemaal. Jij hebt totaal niet door dat hij jou alleen spiegelt en met je meepraat, en niet écht jouw soulmate is. Jij bent ervan overtuigd dat je de ware – jouw prins of prinses op het witte paard – gevonden hebt. Al weet je van binnen dat het te mooi lijkt om waar te zijn, tóch val je als een blok. De red flags negeer je. Je praat ze goed of rationaliseert ze weg. Het leuke verdwijnt al snel en in plaats van complimenten krijg je steeds meer kritiek. In eerste instantie is je omgeving gecharmeerd van je partner, maar al snel niet meer. Je partner kraakt hen ook af. Soms al vrij vlot in de relatie. Hij vertelt jou hoe lief en zorgzaam jij bent en hoe iedereen jou misbruikt. Dat hij dat juist zélf doet (of hetzelfde doet), zie je niet. Ook niet als je omgeving je probeert te waarschuwen. Je raakt geïsoleerd en de relatie staat centraal in je leven. Ook als je leugens en bedrog ontdekt, blijf je doorgaan. Je partner is allang niet meer zo flatteus. Integendeel. Er deugt nog maar weinig aan je. Hij manipuleert je, vaak zonder dat je er erg in hebt, en hij is niet aanspreekbaar op zijn gedrag. Hij noemt jou: overgevoelig, paranoïde of gewoon te emotioneel. Telkens als je er zat van hebt, start hij een actie om je te paaien. Als jullie uit elkaar gaan, doet hij er alles aan om je terug te winnen. Maar zodra je teruggaat, is alles snel bij het oude. Als hij jou verlaat voor een ander, dan lijkt het vaak alsof je nooit bestaan hebt. Hoe het ook afloopt, na een relatie met een narcist blijf je zitten met een heel scala aan klachten.

Het verlaten van de partner op zich is niet voldoende om de trauma-band te verbreken en het herstelproces te starten. Overigens is niet ieder slachtoffer van een narcist ook codependent. Al komt deze combinatie vaak voor, ook gezond gehechte mensen kunnen een relatie met een narcist krijgen. Wel ontmoeten ze de narcist in kwestie veelal in een periode waarin ze kwetsbaar zijn. Bijvoorbeeld na een verhuizing, scheiding of de dood van een naaste. Kenmerkend is dat de narcist opbloeit in de relatie, terwijl het met de partner langzaamaan steeds slechter gaat. Het mooiste beeld is dat van een verwelkende roos. Op het laatst ben je alleen nog een kale steel met doorns.

Het kan zijn dat je in een gezin bent opgegroeid met een narcistische ouder (of ouders). Narcistisch misbruik is dan een diepgeworteld jeugdtrauma. In dat geval trek je in de loop van je leven naast liefdespartners ook vrienden en/of collega’s aan met narcistische trekken of pathologie. Dit kan het nog lastiger maken om zelfstandig te herkennen dat je vastzit in een patroon van misbruik. De kans dat je alle schuld bij jezelf neerlegt, is groot, want je bent letterlijk omringt door narcisten die allen met hun vinger naar jou wijzen.

Mensen zonder specifieke kennis van narcisme en narcistisch misbruik, hebben geen idee wat er speelt. Zo kan de emotionele mishandeling jaar in, jaar uit doorgaan. Zelfs professionele hulpverleners zien vaak niet wat er werkelijk aan de hand is. Ze denken dat het probleem ligt bij het slachtoffer, omdat de symptomen zo duidelijk lijken. Hoe langer het misbruik voortduurt, hoe gestoorder het slachtoffer lijkt. Maar je kunt narcistisch misbruik herkennen. Zoals een spoorzoeker aan de sporen ziet welk wild er op het pad gelopen heeft, zo zie je aan de sporen die een narcist op het slachtoffer achterlaat dat er sprake is van narcistisch misbruik. Zelfs zonder de partner in kwestie ooit gezien te hebben. Mits je weet waarop je moet letten.

Er zijn verschillende gradaties van narcistisch misbruik. Alle Cluster B-persoonlijkheidsstoornissen hebben een narcistische component. Tot deze groep behoren naast de narcistische persoonlijkheidsstoornis ook de borderline, theatrale en antisociale persoonlijkheidsstoornis. Bij de laatstgenoemden, beter bekend als sociopaten en psychopaten, is het misbruik extremer van aard en is er vaak sprake van sadisme. In deze categorie zien we ook vaker fysiek en seksueel misbruik in combinatie met het emotionele misbruik. Borderline heeft ook weer specifieke eigen kenmerken.

Kenmerken en symptomen van narcistisch misbruik

  • Je hebt weinig of geen zelfvertrouwen over
  • Je weet niet meer wie je bent of wat je wilt
  • Je bent obsessief bezig met je ex en de relatie
  • Je probeert logica te vinden in het gedrag (de pathologie) van je ex
  • Je bent in de war en loopt vast in tegenstrijdige overtuigingen
  • Je bent depressief
  • Je wilt zo niet verder leven
  • Je leeft niet meer in het moment
  • Je bent snel geïrriteerd en boos óf je voelt juist niets
  • Je bent gespannen, angstig en gestrest
  • Je kunt je niet goed concentreren
  • Je hebt nachtmerries en/of slaapt slecht
  • Je bent uitgeput en moedeloos
  • Je twijfelt aan je geestelijke gezondheid
  • Je gelooft dat alles jouw schuld is
  • Je bent een schim van wie die je vroeger was
  • Je zelfbeeld is extreem laag en je hebt een hekel aan jezelf
  • Je schaamt je voor jezelf en je gedrag
  • Je dissocieert en sluit je af van de werkelijkheid
  • Je schiet snel in een trauma-respons: vechten, vluchten of bevriezen
  • Je loopt op eieren en/of ontploft ‘zomaar’
  • Je hebt last van verslavingen en/of destructief gedrag
  • Je hebt last van angsten, fobieën en/of paniekaanvallen
  • Je bent overspannen of hebt een burn-out
  • Je saboteert de relatie met mensen om je heen
  • Je persoonlijkheid lijkt te zijn veranderd
narcistisch misbruik
Narcistisch Misbruik - Kenmerken & Symptomen V2

Als je in veel van deze symptomen iets herkent, neem gerust contact met ons op. Je hoeft je niet alleen te voelen in dit proces. Samen kunnen we kijken of narcistisch misbruik een passend beeld is bij jouw klachten en je ondersteunen op je pad naar herstel. We kunnen daarnaast onderzoeken of er ook sprake is van codependentie, liefdes- of relatieverslaving en/of eventuele andere problematiek. Onze therapeuten hebben al deze specialistische kennis in huis. Het goede nieuws is dat het met de juiste begeleiding heel goed mogelijk is te herstellen van narcistisch misbruik. De eerste stap heb je al gezet: bewustwording!

Hoe uitgehongerd moet je zijn geweest dat mijn hart een maaltijd werd voor je ego

Wil jij voorgoed de traumaband met je ex doorbreken? En herstellen van narcistisch misbruik?

Traumabinding
favicon

Klanttevredenheid

Annette

Beste Claudia, Heb net het derde webinar van de challenge gezien. Ik wil je complimenteren. In het oerwoud van coaches steek je er mijns inziens bovenuit. Mooi hoe je zoveel verschillende mensen weet aan te spreken die allemaal op een ander punt in hun ontwikkeling / reis zijn. Groetjes, Annette

Miranda

Hoe mooi hoe je dit beschrijft; het valt allemaal samen. Vandaag heb ik nav de afgelopen dagen webinar mijn werkgever aangegeven wat zijn (demotiverende) feedback bij mij doet en hoe het ook anders zou kunnen. Na een open gesprek (ook over mijn oude wond/patronen en hoe ik mij hier nu over bewust ben) kwamen we voelbaar nader tot elkaar en bleek dat hij zich door mij ook afgewezen voelt. Een goede bewustwording voor ons beiden om samen onze oude patronen te gaan doorbreken. Dank je wel! Miranda

Ria

Mijn gevoelens en mijn overlevingsstrategieën mogen er zijn Na mijn scheiding dacht ik, oke, ik heb van mijn fouten geleerd, moet ik in volgende relatie op letten. Ik had een verslavend contact nodig om te leren dat ik serieus dieper op mijn eigen gedrag in moest gaan en moest leren hoe ik dit kon veranderen, wilde ik niet weer zoiets meemaken. Eerst het nodige op internet gelezen, daarna logischer wijs een coach gezocht in de buurt die verstand heeft van de problematiek relatie verslaving. Helaas voelde ik me in dit contact niet prettig, dus verder gezocht. Het mooie is dat Claudia webinars geeft waar je gratis aan mee kunt doen. Dat gaf mij de gelegenheid om haar eerst te horen en zien zonder dat ik ergens aan vast zat, want bij de vorige coach was ik natuurlijk met een rotsmoes weggegaan. Ook sprak het mij aan dat Claudia noemt dat ze je op een liefdevolle, strenge manier begeleid. Liefdevol, tja, dat woord gebruik ik zelf niet gauw, Streng, oei, krijg ik op mijn donder, Maar beide woorden spraken mij aan, omdat ik begreep wat ze bedoelde. Ik ben er voor je, maar spreek je ook aan als dat nodig is. En dat is precies wat ik zoek/zocht, begrip, want ja, ik vind het ook fijn om af en toe “gepamperd ” te worden. maar ik vind het ook fijn als mijn gedrag benoemd word, anders leer ik er niets van en dan heb ik er niets aan. Claudia doet dat op een duidelijke manier, ik mag mijn eigen mening en overtuigingen hebben, zij blijft bij de hare en dat vind ik fijn. Ik ben begonnen met de online training, die ik voor mijn gevoel niet serieus heb gedaan. Vond het vaak moeilijk om voorbeelden te bedenken bij de opdrachten en stelde dit vaak uit, komt wel. Wel heb ik in deze training geleerd hoe mijn afweer-mechanismes werken en werden ze benoemd. Op het moment dat ik las over de trance, valse hoop, romantische illusie, herkende ik meteen wat er werd bedoelt. Alleen had ik nooit bedacht dat deze mechanismes mij in ongezonde contacten bracht en dat ik hierin iets kon veranderen. Geen idee dat ik er invloed op uit kon oefenen, los van goede voornemens. Verder heb ik individuele gesprekken met Claudia om dingen uit te diepen. Momenteel volg ik EMDR bij Claudia. Wat ik vooral fijn vind bij Claudia is dat er nooit een waarde oordeel is welke negatief gedrag ik ook aan haar vertel. Ook niet over gedrag van anderen. En wat ik bijzonder vind, is dat ze altijd de juiste oefening weet wat ik nodig heb op dat moment. Ze laat de regie bij mij, maar geeft sturing hoe we daarmee aan de slag gaan, dat is heel fijn. Claudia laat alles bij jezelf, neemt niets over, maar staat wel naast je. Dat is erg belangrijk, want het helpt me niet als iemand me niet zelfstandig laat zijn, maar het alleen uitvogelen lukt momenteel ook niet, dus haar hulp hierbij is fijn. Wat ik vooral geleerd heb, bedacht ik me gisteren dat ik eerst tegen mijn afweer-mechanismes “vocht”, ze afwees, maar ze mogen er nu zijn en door ze er te laten zijn, worden ze milder. Dit zelfde geld voor mijn gevoelens, in plaats van ze af te wijzen, mogen ze er zijn, hoe kinderachtig soms ook. Verder is het fijn dat Claudia de tijd naar beneden afrondt, leuk voor de portemonnee, maar geeft ook een fijn gevoel dat het bij een hulpverlener niet alleen om geld verdienen gaat. Ik vond hulpverlening in het begin een noodzakelijk kwaad, maar zie het nu als een cadeautje aan mijzelf. Groetjes, Ria

Cindy

Wat een geweldige, leerzame dag was dit weer! Ik ging 10kg lichter qua gevoel naar huis dan dat ik aankwam. Veel gevoeld, veel gehuild, veel gedeeld. Heb weer inzichten gekregen waar ik mee verder kan. Heel erg bedankt!

Sonja

Ik ben heel blij met je boek. Het leest vlot en makkelijk en de uitleg over de verschillen tussen verlatingsangst, bindingsangst en codependentie is heel duidelijk. Bedankt voor dit boek. Groetjes, Sonja

Ik kijk steeds weer opnieuw

Super dat ik deze video's zo vaak als ik wil opnieuw kan bekijken. Ik hoor altijd weer iets nieuws waar ik wat mee kan.

Mooi aanbod

De methodieken die Claudia en haar team aanbieden hebben mijn leven verrijkt!

D.P. Kluiwstra

Veilige en deskundige begeleiding. Zeer gevarieerd aanbod, algemeen en op maat. Absoluut life-changing.   DP

Caroline

Positieve ervaring. Fijn om bepaalde gedachten te herkennen en ermee aan de slag te gaan Caroline

Me & Anorexia

The first sign of Anorexia appeared for me when I just turned fifteen, in October 2014. Time had passed and I had grown increasingly anxious and unhappy about all the changes occurring in my body due to adolescence. On the outside, I seemed to be totally fine according to my surroundings, but in front of the mirror the reflection appearing made me feel unhappy, no matter what other people would tell me; I felt fat. Since a very young age I had been very active doing sports and I had recently discovered a true passion for long distance running. Being physically active, I knew that there was no risk for me to have any weight problems, but still my complex grew increasingly more important and it was taking over my life. Too many changes were occurring at the same time, more and more, I started to question my appearance and how I would look after this metamorphosis. Being constantly surrounded by Medias telling us how we should look and how we shouldn’t, I felt scared not to be good enough and to be rejected. I decided that there was no other solution than to control those changes. Since the beginning I only had very good intentions, deciding to make sure that I ate very healthily. But I gradually got lost in confusion and I started to eat less and less. I became literally scared of food, scared that the moment it would enter my mouth it would make me blow like a balloon. Mealtime became an enemy for me, and controlling what I was going to eat became the only reason for me to get up in the morning. Every day I drew back into my world of isolation, in which I was all alone with a little voice telling me what I was allowed to eat or not. This little terrorist had taken power over me. I was getting more and more tired, sometimes I even felt dizzy and my performance in running was not improving either. This upset me a lot but I couldn’t eat, the terrorist said no. I didn’t possibly understand why I felt so sad and absent-minded now that I had that control. I wasn’t being myself and although I tried, I couldn’t hide it. My mother slowly realized that my way of eating had changed and that it wasn’t at all suitable for the amount of sport I was doing. She tempted to warn me but I did not want to listen. I felt harassed and I was scared she would take away from me this control I was holding on so tight. Time passed and I had already lost three kilos, when I got a serious stomach flew which made me loose five additional kilos. At that time my mother seriously banged at my door and woke me up, in a rather harsh and straight forward manner. But miraculously that’s how she brought me back to reality and made me take my first step to recovery. I was scared to let go of the control the terrorist was offering me but somehow, I knew deep down, that I had to trust my mother. In addition, the new reflection in the mirror told me that this was not how I truly wanted to be. I was battling my way out of the grasps of my terrorist, admitting my disease and determined to get help. After staying a few days in Hospital, to make sure that I was in good conditions, with the entire support of my school, my friends and my family, I started taking regularly part in supervised groups in wish I was able to share my situation with other people having similar problems. By this mean I was able to learn more myself about what was happening to me, and realized most importantly, that I wasn’t alone. I tried to stay as open as possible about my terrorist because I was aware that isolation was a true danger. I wasn’t yet stronger than him and he could easily make me fall down the stairs again. I knew that staying honest and talking about it would be a security against forgetfulness. Anorexia is in fact, a disease which puts you in constant denial and the best way to act against it, primarily, is to stay honest to yourself and others. This is what saved me from never setting free from the lie I lived in. With the help of a nutritionist, I learnt to overcome my fear of food and I slowly started to enjoy it again. She gave me enough information to get back to a healthy weight again, but still, the unrealistic fear of getting fat was still anchored deep down in me. I then met Claudia Krumme who worked with me at a psychological level to help me overcome my fears. I gradually became more aware that the little voice commanding me was in fact Anorexia. I became stronger than the terrorist, and I finally was able to tell him off. I started to work on myself, trying to understand the roots of my disease. Through Mrs. Krumme’s process of working, involving the analysis of feelings of the individual, I finally learnt one essential thing. I realized that all the love of the world would not be enough to make me happy, until I would start accepting and loving myself first. People believing in me wouldn’t bring me faith until I would start to believe in myself. I realized that finally I was entirely alone, no one could make me decide to make me gain weight or change my state of mind apart from myself. I was the pill who could cure the illness. That was as far as my surroundings could lead me. I had to trust myself, have the courage to let go of my fears and make my steps, even if the road would be long and hard. Soon enough I decided that I had to use the same intense determination with which I had come down this sinister hole, to come back up again. I personally have to say that having clear goals helped me a lot. I want to lead a healthy life, and I want to take my passion for running further. In hard times, I remind myself those goals and they bring me hope and keep me going. Now waking up in the mornings, I feel I am growing stronger, daring, little by little, to let go from all my fears. I acknowledge the fact that I haven’t yet reached the end of the path of my recovery. The biggest part of it is yet to come: accepting myself just as I am. This step is indisputably one that each human being has to take, in order to survive throughout the life he has been given. I can see a very positive prospect in the course of my experience with Anorexia; my personal issues becoming so dominant over my existence at a rather young age, I realized that life has already given me a chance to learn the skill of acceptance of oneself, a skill which most of the people only attain towards the middle of their lives. Similarly, life has given me the opportunity to aquire serenity, tolerance, confidence and trust in myself, a challenge that I am willing to take. It wants me now, to let my mind come to peace with my body, a body with which I am destined to live with until the very last day. As to this day, I learnt not to suppress it. On the contrary, I am aware that throughout my life, in difficult time involving stress, anxiousness and doubt, he will be there to hunt me again telling me I am not good enough whatever I do. In those hard times, I manage to detect this terrorist, I analyze what he tells me but most importantly I do NOT listen to him. I give myself the choice of not giving it any importance and that is precisely what makes my strength. The healthy part of me has taken back the lead. I realized that Health, Happiness and my passion for running are much more important to me than the vicious quest of being the skinniest possible. I am thankful for all the support I am given and I consider myself unbelievably lucky to be supported by such caring people. I want to thank my family, the school staff for their amazing support, and Claudia Krumme for her help and guidance. But I am particularly grateful to my mother who since the first day was determined to help me defeat my little terrorist.