Welkom! Mijn naam is Emily, werkzaam als psycholoog/behandelaar bij Claudia’s Care Center. Hoofd in de wolken, wél met beide voeten gegrond in de aarde. Dat past op zich wel bij me. Ik houd wel van een zekere nuance en nuchterheid. Holistisch ook. Maar dat is ook weer zo’n term waar de laatste jaren mee gestrooid wordt, vind ik. Dan wordt het hol en onttrokken van z’n essentie, betekenisloos. Voor mij staat het hebben van een holistische kijk en leef/werkwijze voor het in contact gaan komen met alle lagen van jezelf (lijfelijk/somatisch, mentaal, emotioneel en spiritueel) en hier bewustwording in krijgen. Én van de verschillende delen/subpersoonlijkheden in onszelf. Hallo Pleaser. Ik heb er zeker eentje in me. Gelukkig is deze wel getemperd en herken ik ‘m sneller dan voorheen.
“Wees open-minded!” Ook weer zo’n uitspraak. Ik vind wel dat ik een open mind heb, maar ben daarin zeker niet grenzeloos. Ik heb ook niet zoveel met de populaire uitspraak als “Je kunt alleen groeien en helen buiten je comfortzone”. Volgens mij kan je ook groeien en helen binnen je comfortzone, zoals de momenten dat je een goed gesprek hebt met iemand, de momenten dat iets je oprecht doet (glim)lachen, de momenten dat je zo geabsorbeerd bent in iets leuks en in een ‘flow’ zit, de momenten dat je creatief bezig bent. En een ijsbad hoeft voor mij ook niet persé. Maar dat is persoonlijk. Geef mij warmte, zachtheid, rust. Te harde klappen zonder goed fundament ontwricht mijns inziens alleen maar verder.
En wat verstaan we dan eigenlijk onder ‘helen’?
Helen van onze pijn en trauma’s betekent voor mij geen snel-snel fix, en ook niet zozeer met als doel om ‘ervan af’ te komen. Ik zie het meer als het opbouwen van capaciteit/draagkracht zodat de pijn en het trauma bestaansrecht krijgt, er mag zijn en gedragen kan gaan worden naast het ervaren van veiligheid, verbinding, liefde, plezier en een onbevangen aanwezigheid in het hier en nu. Soms duurt een verwerkingsproces zolang als het duurt, zolang het maar beweegt.
Ik geloof in de kracht van kwetsbaarheid. Wél onder de voorwaarde dat de kwetsbaarheid in een veilige setting tot uiting mag komen. Veiligheid staat bij mij voorop. Bij veiligheid horen grenzen. Slachtoffers van bijvoorbeeld narcistisch misbruik hebben veel te maken gehad met vervaging van grenzen, grenzeloosheid en grensoverschrijdend gedrag van de ander. Vanuit ervaring weet ik met wat een warboel aan emoties dit gepaard gaat. De ontsteltenis, de enorme zelftwijfel, het verlies van jezelf. En dan de (vaak onderdrukte) boosheid. De emotie boosheid is in essentie een hele gezonde emotie. Het gaat over behoeftes en grenzen. En wanneer je in belangrijke (basis)behoeften (structureel) niet bevredigd wordt en jouw persoonlijke grenzen niet gerespecteerd worden, voel je (terechte) boosheid. Slachtoffers van narcistisch misbruik hebben echter vaak de destructieve uitingsvorm van boosheid meegemaakt, openlijk dan wel de meer verborgen variant. Het is begrijpelijk dat de associatie met boosheid daarin negatief is geworden.
In een therapeutische setting vind ik het belangrijk dat ook jouw boosheid bestaansrecht mag gaan krijgen en op een gezonde/functionele manier mag gaan ontladen. Van hieruit je grenzen voelen en van daaruit deze gaan leren communiceren. Kunnen zeggen: “Dit wil ik wel, dit wil ik niet (meer)”. Ik vind het belangrijk dat je gezien en gehoord wordt, dat jouw mening telt. Ik luister hierbij met een niet-oordelende houding naar jouw verhaal. Ik zie veel klachten (waarbij ook overlevingsmechanismen/copingmodi/beschermers) als manifestaties van onderliggend trauma. Trauma in de breedste zin van het woord. Ik zie veel van dit als ‘normale’ reacties op abnormale en ingrijpende gebeurtenissen. Onze beschermers verdienen wat dat betreft ook ons respect. Ze hebben ons geholpen in hele moeilijke tijden. Vanuit mijn eigen ervaring ben ik bekend met narcistisch misbruik, codependentie patronen en hierin mijn eigen verlating- en bindingsangsten. Ik heb ervaren dat alleen al het hebben van de taal voor het duiden van fenomenen in het kader van deze problematiek enorm validerend is. Voor mij persoonlijk is dit het startpunt van mijn eigen helingsreis geweest. Van hieruit is de behoefte ontstaan hier meer bewustzijn aan te geven en anderen te ondersteunen in hun helingsreis.
Ik vertel je graag ook iets over mijn werkwijze: ik ben enorm geïnteresseerd in de integratie, verweving en onlosmakelijkheid van lichaam/soma en geest/psyche. Deze interesse is er bij mij al geruime tijd, en merk in de praktijk de relevantie van óók een bottom-up/lichaamsgerichte benadering. Ik werk (in de SGGZ) veel met mensen die klachten hebben die we onder (complex) trauma kunnen scharen. Trauma in de breedste zin van het woord. De vraag bij mij is niet: ‘Wat is er mis met je?’ of ‘Welke stoornis heb je?’, maar ‘Wat is je overkomen?’ en ‘Wat heb je niet gekregen in basisbehoeften die je wel nodig had? Tijdens sessies maak ik gebruik van verschillende behandelmethoden- en technieken waarin ik academische nascholing en training heb gevolgd (CGT, EMDR, Schematherapie, Voice Dialogue). Vanuit gelijkwaardigheid sluit ik me aan bij de behoeften en mogelijkheden van de unieke persoon met wie ik samenwerk. Wel altijd binnen de bandbreedte waarin spanning en stress op dat moment verdragen kan worden, zodat je niet overspoeld wordt en langzaam de capaciteit/draagkracht vergroot kan worden en je weer vertrouwen krijgt in jezelf.
Uiteindelijk gaat het altijd om verbinding. De verbinding met jezelf (en deze gaan herstellen wanneer je deze kwijt bent geraakt) en van hieruit in gezonde liefdevolle verbinding met de ander komen. Ik geloof dat de symptomen van trauma behoorlijk kunnen verminderen, dat de kwaliteit van relaties sterk verbeterd kan worden en we daarmee een leven kunnen gaan leven die zoveel meer voldoening geeft dan vóór de helingsreis. Ik geloof ook dat sommige wonden niet bedoeld zijn om volledig te helen, omdat ze bedoeld zijn om deel te gaan uitmaken van ons unieke verhaal. En het (voor)leven van ons verhaal maakt ons uiteindelijk de persoon die we bedoeld zijn om te zijn.